اندر احوالات ما که همچنان اندر خم یک کوچه مانده ایم

   وقتی    فیلمهایی مثل  چشمان بدون صورت یا بیگانه یا جنگ ستارگان یا چیز  یا  مرا مرگ آور ببوس  یا گودزیلا ی ژاپن    و هزاران  عنوان ریز و درشت دیگر  ........ را می بینیم بعد به سال ساخت این فیلمها نگاه میکنیم  

  و   با فیلمهایی که  ما سالهای سال درایران  ساخته ایم  مقایسه میکنیم  متوجه میشویم که بعد از سالهای سال دغدغه فیلمهای ما در بهترین حالت   مشکل نان است که پدری نمی تواند نان بچه هایش را بدهد و مسائل مربوط  یا این قضیه است  با چاشنی اختلاس و کلاه برداری یا  که اگرداستان فیلم  پول دار  ها یا بی خیالها باشند   هم این است که  سمانه برسه به  کامی یا در  قدیما  مهدی    برسه به زری   حالا شاید در آخر فیلم هم برسند  و از همه بدتر شاید  با اینکه همدیگرو خیلی دوست دارند و به هم اعتماد کامل  هم دارندحتی  شبی هم نتونند با هم باشند ..... دیگر چه ادعایی ا ز توسعه داریم  وقتی هنوز دو عاشق و معشوقی که هم رو خیلی دوست دارند هم ممکنه به هم نرسند در واقع می خوام اینو بگم     وقتی ذوق و سلیقه  هنرمندان ما( کارگردان و نویسنده.....)  بسیار سطحی  و آسان ساز است  و در بسیاری از مواقع عقبتر از مخاطبانشان است  نتیجه این میشود   که در کشور 78 ملیونی در مجموع  2 یا 3 ملیون مخاطب   سینما رو نده  وجود دارد حالا همین قضیه  را بسط میدهیم  و دوباره   جمله ی اول را  تکرار میکنم  که وقتی    فیلمهایی مثل  چشمان بدون صورت یا بیگانه یا جنگ ستارگان یا چیز  یا  مرا مرگ آور ببوس  یا گودزیلا ی ژاپن    و هزاران  عنوان ریز و درشت دیگر  ........ را    می بینید  توجه کنید به اینکه  آنها در فیلمهایشان  سفینه می سازند پیشرفتهای  علمی  پزشکی و غیر پزشکی و نظامیشان را به رخ ما میکشند   و اکتشافاتی می کنند که حتی در تخیلات ما  نمی گنجد و ما در  عوض چه میکنیم ما در  نهایت از  آنها تقلید میکنیم  که حتی تازگی  لو رفته که سریالهای خانوادگی ما هم می تواند دزدی از تفکرات آنها باشد همین می شود که ما یک مونتاژ کار پیش پا افتاده می مانیم که حتی مونتاژهایمان در حد قابل قبول نیست  و همین میشود جریان سقوط آزاد هواپیما های   مونتاژ شده  کشور   ماو همچنین سقوط آزاد  محتوایی  سینمای ما که به لطف دو یا سه تا بازیگر مطرح  و کلاه قرمزی و موشهای شهری دارد نفس می کشد و گرنه خیلی وقت است که جلوه ای ندارد