دویستمین پست

آدم هرچی بزرگتر میشه مشکلاتش و همینطور  غمهاش  هم بااون رشد می کنه و بلعکس چیزهایی که   شادش می کنند  کمیابتر  می شند   

بگذریم

همانطور که نمی دونید یا می دونید هر 100 پستی   یک پست همینجوری می گذارم تا متوجه بشید وضعیت آماری  این وبلاگ چجوریه  اما....نه ...... این دفعه  تصمیم به آمار د ادن ندارم  ....... این وبلاگ تقریبا داره مسیرش رو   طی می کنه و د ر حد خودش  کم نذاشته   و اگه بعضی اوقات کم درباره فیلمها  نوشته شده  بخاطر اینکه برداشت صد در صد خودم از فیلمی رو به کسی دیکته نکنم و طرف خودش بتونه هر گونه برداشتی که  می تونه داشته باشه  و فقط منظوراز این یاد داشتها  این بوده    که شما بدونید نظر یک آدم معمولی  ( که از قضا زیاد فیلم ترسناک  دیده) درباره فیلمی  که شما دیدید یا تصمیم گرفتید ببینید چیه همین و همین ....وگرنه هیچ تبلیغ  یا سفارشی برای  دیدن اینگونه  فیلمها نیست  هر چند این فیلمها می تونه  برای بعضی ها  بخصوص انسانهای زیاد ساده اندیشی   که به اطرافشون خیلی ساده و گل وبلبلی نگاه می کنند مفید باشه و تاحدودی  چشمشون رو باز کنه که یک مقدار حواسشون رو جمع کنند  و به هر چیزی اعتماد نکنند.  البته زیادی دیدن این فیلمها هم ممکنه افسردگی بیاره... به دلایلی که شاید بعدا  مساله رو باز کنم   .................. به هر حال با معیار جدیدی که برای خودم گذاشتم و مسائل نا پیدا ،  که در این تصمیم گیری داشتم نقش مخاطبها ی وبلاگ در   ادامه داشتن این وبلاگ   برجسته شده  ......... و این خوبه حداقل تکلیف خودم با خودم و وبلاگم مشخص شده  و از این نظر راضیم ..........................

 پست قبلی  با این موضوع   صدمین پست